www.parowozy.com.pl

P.Mierosławski

[quote="SzepolTo my mamy jeszcze w czym wybierać? Laughing

[/quote]

Pan Łukasz pisze : „Został mi zarzucony brak umiejętności czytania ze zrozumieniem wraz z kilkoma innymi wadami psychofizycznymi”.

Patrzajcie ludzie! A napisałem tylko „Nie wiem, na karb czego złego to złożyć ?” A potem dodałem „A może to tylko popędliwość zbytnia w ferowaniu ocen?”
No i tę popędliwość jednak podtrzymuję.

Chylę, bo tyle mogę zrobić, czoła przed samokrytyką wad. Szukając właściwej reakcji - na roboczo (bo zgłupiałem z lekka) odwołam się znów do sztuki i użyję strof piosenki z „Wojny domowej” :
„Wada na wadę się nakłada,
i jest tych wad już kilka stad”...

Ochłonąwszy przypomnę, że samokrytyka jako zjawisko społeczne jest już zdecydowanie demode (dla młodszego grona Czytelników wyjaśnienie: „demode” znaczy, że coś NIE jest aktualnie „cool” albo „jazzy”). Dodam jeszcze, że wyszła z mody nawet znacznie wcześniej niż nakręcono ten przywołany, udatny telewizyjny serial (tzn „Wojnę domową” z Ireną Kwiatkowską, Kazimierzem Rudzkim i Krzysztofem Janczarem w roku 1965).

Pan Łukasz pisze dalej : „Na podstawie Pańskiej wypowiedzi mógłbym więc wyciągnąć wniosek taki, że za jakiekolwiek ratowanie zabytków mogą się zabierać tylko PKP, MuzKol, TOZKiOS, PSMK oraz MPiK z Jaworzyny, które najchętniej pewnie środowisko by zmiotło z powierzchni ziemii. Żadna inna organizacja nie jest w stanie urzeczywistnić zazwyczaj jakiejkolwiek, nie mówiąc o dwóch wspomnianych fazach poza płaszczyzną pierwszą”

Skoro Pan tak uważa, to niech tam. Jednak moje uwagi nie zawierały literki odnośnie wartościowania instytucji na „nadające się” lub „nie nadające się”. Zawsze mi się wydawało (taki już demokrata jestem), że ludzie są równi. Też mi się zdaje, że „chcieć to móc” i tu – schodząc na „Dziady” – odwołam się do literatury przypominając „mierz siły na zamiary - nie zamiar podług sił!”. Więc z tym wartościowaniem to chyba nie tak.
Ma Pan, Panie Łukaszu natomiast rację odnośnie chęci zmiecenia z powierzchni ziemi wymienionych organizacji. My – tj wymieniona jako przedostatnie PSMK złośliwości i działań – tu użyję najwłaściwszego słowa – dywersyjnych doświadczyliśmy nieraz. Weźmy tylko, jako przykład kampanię oszczerstw (pism, maili, rozmów telefonicznych) równo sprzed pięciu lat. Zaprzęgnięto przeciw nam służby konserwatorskie, związki zawodowe, prasę i radio. Umiejętnie słano pomówienia do władz lokalnych. Zrobiono wiele kłopotu nam, ale przede wszystkim zaszkodzono najbardziej kolejowym zabytkom.
Podobna heca dzisiaj odbywa się wokół Jaworzyny. Zastanawiające dla mnie jest to, że i tu, i tu sprawa nakręcana była/jest podobno, albo raczej przez podobne – jak to określono – „środowisko”.
Znów, jestem tego pewien – bo taki jest z reguły efekt sporów – napsuje się krwi kolejnym ludziom, ale najbardziej ucierpią nie mogące się same bronić zabytki.
I właśnie dlatego – określenie „środowisko” kojarzy mi się bardzo źle, zasadniczo tylko z... ogłoszeniem. Już wyjaśniam, czemu z ogłoszeniem. Otóż podupadające przed kilku laty „Życie Warszawy” ratowało się zamieszczeniem ogłoszeń tzw „towarzyskich”, często na stronach z normalnymi tekstami do czytania. Spomiędzy artykułów wychynęło jedno takie. Zapamiętałem je: „Pan pozna pana w celach (...), osoby ze środowiska wykluczone”.
Dla mnie również – osoby ze „środowiska” są wykluczone. Za to chętnie i zawsze wspólnie popracuję z tymi, co naprawdę lubią kolej a nie bawią się w „środowiskowe” rozgrywki lub gierki podlane zazwyczaj sosem nie ogólnych a zupełnie prywatnych ambicji, kompleksów, czy po prostu pieniędzy.
A więc zapomnijmy o „środowisku” a zastanówmy się nad meritum. Nie patrzmy na pozy a pomówmy o postawach.

Pan Łukasz dodaje : „Racja jest na pewno w tym, że członkowie "TABU" trochę zbyt wcześnie "porzucili" wręcz podjęte wyzwanie ale jak rozumiem nie mogą/potrafią nic więcej zrobić. Wydaje mi się jednak, że dzięki wpisowi udało się nieco "zastarszyć" PKP i będą mieli świadomość, że "MK" (ochydne określenie) się tym jednak interesują.”

Ano właśnie, bardzo trafnie Pan to ujął „”nie mogą/nie potrafią nic więcej zrobić”. OK, to można zrozumieć, bowiem wpis do rejestru jest sprawą najprostszą do wykonania. Ot, kilka pism, spotkań, telefonów – to wszystko sanatorium w zestawieniu z mordęgą późniejszych etapów. Stąd też moje nawoływanie, aby pierś do orderów wystawiać później – dopiero w jednym szeregu z tymi, co „tymi rękami” ochronią lokomotywę w sposób rzeczywisty. Ale co do zastraszenia PKP to zdecydowanie się nie zgodzę. Wpis jest rzeczą dobrą a strachy to na Lachy.

W kolejnym poście, również p. Łukasz zadał pytanie czy jest jeszcze w czym wybierać ?

Z pytania przebija desperacja, może zwątpienie, śpieszę więc z odpowiedzią : MAMY.
Pola do popisu jest dość dla nas, naszych dzieci i wnuków.
Nic nie jest dane na zawsze. Nawet dzisiaj traktowane jako pewne miejsca lub sposoby ochrony, za chwilę mogą okazać się niewystarczające lub niepewne. Weźmy choć pod uwagę to, że organizacje społeczne są w Polsce biedne i pozbawione szerszego społecznego wsparcia. A na nich spoczywa lwia część obowiązków. Organizacje społeczne dzisiaj dysponują (patrząc tylko na tabor normalnotorowy) porównywalną ilością zabytków, co instytucje „państwowe” z koleją włącznie. A gdyby do tego dodać jeszcze tabor na torze wąskim ?
Te zmagające się z codziennością organizacje są – pamiętajmy – w trudniejszej sytuacji niż Muzeum Kolejnictwa – instytucja samorządowa, dysponująca etatami i środkami. A przecież wszyscy wiemy, jak duże problemy ma Muzeum. Są to problemy lokalowe – kluczowe w ogóle dla dalszej przyszłości kolekcji taborowej Muzeum Kolejnictwa. W końcu weźmy zabytki w tzw. „skansenach” – przecież ich przyszłość też nie jest zupełnie klarowna. Najlepszym przykładem jest Ełk, gdzie cenne pojazdy w sporej mierze po prostu... porzucono.
Wreszcie zwróćmy uwagę, że tabor to nie wszystko. Zabytki kolejnictwa to także elementy srk, zrk, drogowe itp. Kto (nieskromnie dodam, prócz Muzeum i PSMK) dzisiaj dba o przekrojowe zachowanie tego wszystkiego ?

Paweł Mierosławski

Szepol

AXEL

Parowozem jest faktycznie zainteresowane jedno z miast celem wyeksponowania go na pomniku. Mam jednak pytanie, czy znacie cenę za jaką PKP Nieruchomości chciało sprzedać dwóje?

Ariel Ciechański

AXEL

Dla nich ma. Jedyną różnicą dziś będzie to, że zarówno ogłoszenie o przetargu jak i umowa kupna będą posiadała klauzulę informującą nabywcę o tym, iż jest to zabytek. Miejmy nadzieję że ów podpunkt nie zniknie jak w przypadku Ol49-18

Ariel Ciechański

AXEL

Wiem Ariel, nie wrócą czasy sprzedaży maszyn po 1000zł. Kretyńskie obostrzenia sprzedaży majątku PKP robią swoje. Dziś stan jest taki, że wiele stowarzyszeń mogłoby przejąć majątek od NZ czy Cargo za symboliczną kwotę i uratować go przed dalszą dewastacją ale jak wiemy, żaden z dyrektorów regionalnych oddziałów NZ czy Zakładów Cargo nie podpisze się pod taką decyzją. Dlaczego? Bo w myśl przepisów wewnętrznych "sprzedaż mienia spółki poniżej jego wartości jest działaniem na szkodę spółki" a i jeszcze jedno, "majątek zbędny należy przekazać (...) (zwykle pod NZ)". Może i pół-mądre to jest w przypadu gdyby ktoś ST44 sprzedał dla PCC za 1000zł ale w przypadkach nas interesujących? Dzieje się tak dlatego, że dla tych pustych głów wystających zza biurek parowóz to 120t złomu, "gagarin" 116t złomu, EP05 82t złomu. Stąd takie przeliczenia bez względu na to zabytek czy nie = ZBYTEK, TOWAR, ZŁOM. Żenujące. Po prostu brak słów jaki jeszcze beton mamy do skruszenia w tej firmie. Wspomniałem sprawę Ol49-18 gdyż wiem, że próbowali sprzedać ją opatrzoną w klauzulę o zabytku wpisaną w przetargu. Po dwóch razach się nie udało i klauzula z przetargu zniknęła za trzecim !!! Poszło jako złom i pocięto ją w weekend o czym osobiście jako pierwszy dowiedziałem się od kogo... OD PKP !!! Od ludzi z PLK S.A. którzy jeszcze nie zbetonieli i nie był dla nich obojętny los zabytków. Maszyna była cholernie kompletna!!! Pół roku wcześniej na niej byłem, brakowało jednego wiązara i inżektora, w szafce wisiał fartuch i leżało pare kluczy. Nawet lampy pobite ale były. Dziś - golimy się nią zapewne. Przykre jest to, że świadomość techniczna betonu NZ sięgnęła dna a my jako ludzie znający prawdę i widzący jak to robią za naszymi granicami póki co możemy patrzeć i na złość tej Nieruchomościowej bandzie wpisywać kolejne maszyny w rejestr zabytków i szukać dla nich innego miejsca z dala od PKP.

Ty2-1226

Przepraszam, że się w trącę do tej fascynującej dyskusji.
Mam takie małe pytanie.
Czy ktokolwiek z miłośników kolejnictwa (np. Ariel Ciechański) lub którakolwiek z pozarządowych organizacji zrzeszających miłośników kolejnictwa (np. PSMK, Pyskowice, Era) zgłosiła okoliczności towarzyszące sprawie Ol49-18, o których pisze AXEL, do prokuratury?

schlottermeyer

AXEL

Ariel Ciechański

schlottermeyer

P.Mierosławski

Ty2-1226

Witam,
Za nim mnie "zjecie" napiszę, że nie jestem miłośnikiem kolejnictwa. Lubię zabytki jako takie i stąd moja inicjatywa w zakresie kopciuchów. Wink

Nie znam środowiskowych relacji (może to i lepiej?). Nie znam też historii spraw o których piszecie i stąd moje pytanie. Dziękuję za wyjaśnienia.
Rozumiem, że Ol49-18 nie była wpisana do rejestru. AXEL pisał o tym, że te zabytkowe lokomotywy przedstawiają dla PKP wartość złomu. Rozumiem, że miłośnicy kolejnictwa i ich organizacje nie były w stanie zablokować sprawy Ol49-18.
Jednak nie rozumiem następujących kwestii.